--> ::هه‌رێمی هیچ ::

هه‌رێمی هیچ

Wednesday, September 01, 2004

شوكری خان ژنێكی ناسكی خه‌پانه بوو. نه‌خۆشی ڕه‌بوی هه‌بووی. كه به پلیكانه‌كاندا سه‌رئه‌كه‌وت ده‌نگی خڕه‌ی سینگی ئه‌هات. شوكری خان حه‌فته‌ی جارێك ئه‌هات بۆ ماڵمان و له‌گه‌ڵ دایكم له هه‌یوانه‌كه‌دا پێكه‌وه دائه‌نیشتن. كه ئه‌هات بانگی ئه‌كردم: وه‌ره به ساقه‌و بم ده‌ستم بگره بێمه سه‌ره‌وه! منیش هه‌میشه پێم ئه‌وت شوكری خان بۆ له‌ ده‌رگاكه‌ی تره‌وه نایه‌ی؟. ماڵه‌كه‌مان دوو قات بوو. قاتێكی ده‌رگاكه‌ی له ناو كۆڵانه‌كه و ده‌رگای قاته‌كه‌ی تر له‌ سه‌ر جاده‌كه. قاتی خواره‌وه زیاتر ژێر زه‌وی بوو. یه‌ك ژووری تاریك و به‌رهه‌یوانێك و حه‌وشه‌یه‌كی بچكۆله‌ی بێدار.
شوكری خان ئه‌یووت: به قوربانو بم لێره‌وه باشتره، حه‌ز ناكه‌م. لێره‌وه پیاوه‌كان نامبینن. خۆ ماشه‌ڵای لێ بێ ماڵی ئێوه هه‌میشه جمه‌ی دێ له‌به‌ر میوان.
كه ده‌ستی شوكری خانم ئه‌گرت ئه‌ترسام و ختوكه‌شم ئه‌هات. ده‌ستی نه‌رم. نه‌رمێكی سه‌یر. ئه‌ڵێن نه‌رم وه‌كو لۆكه ، ده‌ستی ئه‌و وا نه‌بوو. هیچ شتێكی تر وه‌كو ده‌ستی ئه‌و نه‌رم نه‌بوو. له‌وه نه‌ئه‌چوو ئێسقانێكی تیا بێ. خۆیشی به‌و نه‌رم و شل و ملییه‌ی خۆیه‌وه شانازی ئه‌كرد. ژنه‌كانی تریش حه‌سودیان پێ ئه‌برد. پوره حه‌لاویش زۆر جار ئه‌یووت: به‌وخوایه هه‌موو پیاوه‌كان حه‌سوودی به كاك كه‌مال ئه‌به‌ن بۆ ئه‌و ژنه نه‌رم و شل و سپی و سۆڵه‌ی هه‌یه‌تی.
شوكری خان جگه له نه‌خۆشی ره‌بوو، زه‌غتیشی هه‌بوو. ڕۆژێك تازه ده‌رسی ژیانزانیم ده‌ست‌پێ كردبوو ئه‌مویست زیر‌كی خۆم پیشان ده‌م به شوكری خانم ووت: بۆ كه‌مێك وه‌رزش ناكه‌ی؟ كه‌مێك كه‌متر چه‌وری بخۆ ئاوها بڕاوت توشی دڵیش ئه‌بی. شوكری خان  مۆڕه‌ی لێكردم و ووتی ئاخر زه‌مانه به‌م دوای دوایه ده‌ست كه‌ینه ڕاو ڕاوێن. هه‌ر خواردنه‌كه‌مان هه‌یه دڵی پێخۆش كه‌ین خه‌ریكن به ناوی عیلم و میلمه‌وه له‌وه‌یش بێ به‌ریمان كه‌ن. شوكری خان به نازه‌وه ووتی: به‌و خوایه كه‌مال بۆ خۆی ئه‌چێ ڕۆنی مه‌ڕم بۆ ئه‌هێنێ. نایه‌ڵێ له ڕۆنی مه‌ڕ زیاتر به هیچ شتێكی تر چێشت لێنێم. ئه‌وه تۆ ئه‌ڵێی چی؟ ژه‌مێ گۆشتم نه‌بێ ئه‌بورێمه‌وه.

پاش ئاواره‌یی و ژیانی تاراوگه گه‌ڕامه‌وه كوردستان و شوكری خانم بینیه‌وه زۆر قه‌ڵه‌وتر له جاران. ڕه‌بووه‌كه‌ی لێی پیس كردبوو جگه له زه‌غت تووشی نه‌خۆشی دڵیش هاتبوو. منیان ده‌عوه‌ت كرد برنجه‌كه‌یان به ڕۆنی مه‌ڕ لێنابوو. شله‌كه‌یش پڕ بوو له گۆشتی چه‌ور و به‌زدار.


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *